Peter van der Velde - Honderd jaor
An anerkaant van ’t deip
Dizze maol ’t gedicht An anerkaant van ’t deip van Peter van der Velde. In de bundel ‘Trekwaark’ ( 2013) van oetgeverij Kleine Uil staon twei gedichten met dizze titel. Volgens de verantwoording in ‘Trekwaark’ binnen ze schreven in 1950 en 1985.
In 1950 schreef Peter van der Velde:
An anerkaant van ’t deip
Daor bluien doezend bloumen.
Ik kiek er vaok naor mor ik weit:
Het waoter is mai veuls te breid,
Er over springen duur ik neit
Mor an anerkaant van ’t deip
daor bluien doezend bloumen.
Bij gedichten, ok bij Drčentse gedichten, kuj de tekst oppervlakkig lezen en ’t daor bij laoten. Der steit wat der steit. Bij een dichter met talent as Peter van der Velde kuj ok tussen de regels zuiken naor een aander beteikenis. En het mooiste is dat elke lezer zien eigen beteikenis vinden kan. Ik lees dat de ik in dit gedicht (en een ‘ik’ in een gedicht is niet per definitie de schriever) veur een keuze steit in zien leven. Hij wil wat aans doun gaon. Hij steit an de eine kaant en moet een belangrieke beslissing nemen. De ik duurt de sprong nog niet te waogen, want het waoter is veuls te breid, hij kan ja wel nat worden. Mor hij wet ok dat as e springt dat e dan wel bij die doezend bloumen an anerkaant van ’t deip komp. In de leste twei regels lees ik dat de veraandering nog meugelk is.
Die doezend bloumen kan een metafoor weden veur een neie studie, een aander baon, een nei hoes met financiële consequenties, een neie relaotsie of de dood.
Een poosie leden pruit ik op een reünie met een old-teamgenoot van ’t voetballen.
Hij was een jaor of virtig en hij zee: “As ik mien leven overdoun much, zul ik gien kantoorbaon weer willen, dan zul ik wat met dieren doun willen.”
Verbaosd antwoordde ik: “Mor je binnen nog mor virtig jaor; je kunnen toch nog makkelk veraandern van baon: een carričreswitch met een mooi Drčents woord?”
“Ach nee, ik zit mien tied wel oet op kantoor.” zee e.
Toen mus ik dčenken ik an ’t tweide gedichie van Peter van der Velde oet 1985.
Der bluien doezend bloumen
An anerkaant van ’t deip
Nooit zaag ik mooier bloumen as
Daorgunners gruien tusken ’t gras
Ik kiek er laank naor mor ik weit
het waoter is mij veuls te breid
Nooit kom ik bij die bloumen
An anerkaant van ‘t deip.
Dit gedicht hef e volgens Trekwaark schreven in 1985 en noe is der wat mij as lezer betreft gien kaans op veraandering meer. De ik in ’t gedicht hef hom deellegd bij zien eigen leven en kan allennig nog mor vol melancholie kieken naor aander meugelijkheden, naor anerkaant van ’t deip.
Abel Darwinkel